هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش‌های بهبود عملکرد اجرایی در قالب نظریه دیدگاه زمان، بر میل به رفتارهای پرخطر و اشتیاق تحصیلی نوجوانان پسر شهر اصفهان بود. طرح این پژوهش، از نوع شبهآزمایشی، و طرح آن از نوع پیشآزمون- پسآزمون، با گروه گواه و کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل کلیه دانشآموزان مقطع متوسطه اول پسر شهر اصفهان در سال 1397-98 بودند. در اين پژوهش از روش نمونه‌گیری دردسترس استفاده شد. به این ترتیب که از بین دبیرستانهای مقطع متوسطه اول، یک مدرسه به شکل در دسترس انتخاب شد و سپس 30 دانشآموز که پس از تبلیغ دورهی آموزشی ثبتنام کردند، انتخاب شدند و به شکل غیر تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه توزیع شدند. گروه آزمایش مداخلات درمانی مربوط به آموزش عملکرد اجرایی در قالب نظریه زمان را در طی یک ماه و نیم به صورت هفته‌ای دو جلسه دریافت کردند. این در حالی بود که گروه گواه در لیست انتظار بودند ابزارهای پژوهش عبات بودند از مقیاس رفتارهای پرخطر پاکی، یوسفی و گلپرور (1400) و مقياس اشتياق تحصيلي فردريكز، بلومنفيلد و پاريس (2004). دادههای گردآوری شده به کمک آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل کواریانس چندمتغیری) تحلیل شدند. محاسبات آماری با استفاده از بسته آماری علوم اجتماعی نسخه 23 انجام شد. یافتهها حاکی از این بود که روش آموزشی مورد استفاده، در کل بر میل به رفتارهای پرخطر و اشتیاق تحصیلی موثر بوده است؛ با توجه به نتایج حاصل از این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که آموزشهای بهبود عملکرد اجرایی در قالب نظریه دیدگاه زمان، بر میل به رفتارهای پرخطر و اشتیاق تحصیلی روش موثری است.

آموزش عملکرد اجرایی دیدگاه زمان رفتارهای پرخطر اشتیاق تحصیلی