یاد مرگ همواره مورد توجه علمای علم اخلاق بوده است؛ چرا که از میان عقاید دینی اعتقاد به رستاخیز و یاد مرگ و معاد یکی از نافذترین باورها در جهت دادن به رفتار آدمی است. لحظه مرگ و جان دادن از سخت-ترین لحظات زندگی انسان است چرا که فرد باید از تمام علایق دنیوی و آرزوهایش چشم بپوشد. علاوه بر آن در آن لحظات به دلیل کنار رفتن پرده ها از برابر چشمان انسان حقایق مربوط به جهان دیگر دیده می شود. حال سوال این است که در قرآن و نهج البلاغه، حقیقت مرگ چیست و یاد مرگ چه اثراتی دارد؟ برای پاسخ به این سوال، پژوهش موردنظر از طریق روش توصیفی – تحلیلی و با شیوه کتابخانه¬ای مورد بررسی قرار گرفت و چنین به دست آمد که قرآن مجيد حقيقت مرگ را به عنوان توفي، یعنی قبض كردن و دريافت روح انسان به وسيله ذات پاك پروردگار، يا به تعبير ديگر انتقال از عالمي حقير و كوچك به جهاني بزرگ و والا تفسير كرده است و یاد مرگ اثراتی چون شتاب به سوی کارهای شایسته، توانایی تحمل سختی ها و کاستی ها و تعدیل در آرزوها را در پی دارد.

یاد مرگ معاد قرآن نهج البلاغه